รีวิวสุนทรียะในความตาย

เธอเคยผ่านช่วงวิกฤตที่ชีวิตใกล้จะแตกดับอยู่รอมร่อ แต่ก็ได้ชีวิตกลับคืนมา พร้อมความทรงจำที่แจ่มชัด กับคำสัญญาต่อตัวเองว่าจะทำความดีตลอดชีวิตที่เหลือ

เจ้าหมาน้อยฮาชิ เลือกที่จะเฝ้ารอคอยเจ้านายที่มันรักอยู่ที่สถานีรถไฟร่วม ๑๐ ปี มันอาจรับรู้ เข้าใจ หรือไม่เข้าใจก็ได้ ว่าเจ้านายได้จากไปแล้ว

“การยึดติดกับอะไรบางสิ่งหรือใครบางคน คือการเชื่อดึงดันว่าสิ่งนั้นหรือคนนั้นจะเติมเต็มเราได้ การยึดติดทำให้เรามีชีวิต มันทำให้เราต่อสู้เพื่อรักษาสิ่งที่เรามีอยู่ หรือไขว่คว้าสิ่งที่เราต้องการ แต่บ่อยครั้งมันทำให้เราติดอยู่ตรงกลาง วิ่งวนเป็นหนูติดจั่น ชาร์ลอตต์ก็ติดอยู่เช่นกัน เรื่องนี้แน่ใจได้เลย”

เวลาสัมพันธ์กับสรรพสิ่งทั้งที่มีและไม่มีชีวิตเรื่อยมา แต่สำหรับชีวิตแล้ว นับตั้งแต่เริ่มต้นไปจนแม้วินาทีสุดท้ายก่อนจากลา ประสบการณ์ต่างๆ จากอดีตจนถึงปัจจุบันยังหวนคืนกลับมาให้นึกถึงจำได้เสมอ

ภาพบรรยากาศแสงอาทิตย์ลาลับ ท้องฟ้าสีแดงฉาน นกร่ำร้องกระพือปีกบินเป็นทิวแถวกลับไปนอนรัง ยังคงมัดตรึงใจผู้เขียนอยู่ทุกครา ราวกับเป็นเสียงเตือนบอกเราว่า หมดเวลาแล้วสำหรับวันนี้

ช่วงปี ค.ศ. 1996 ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ออกฉาย นำแสดงโดยโรบิน วิลเลียม นำเสนอเค้าโครงเรื่องราวในชีวิตจริงของนายแพทย์แพท อดัม หลังจากนั้น อย่างน้อยในเมืองไทย ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ถูกใช้ในฐานะสื่อการสอนถึงการเรียนรู้ระบบการแพทย์ที่ต้องการมิติความเป็นมนุษย์

เป็นเรื่องของความผูกพันและการดูแลกันและกันระหว่างชุงชุนเถา หรืออาเถา (แสดงโดย เยี่ยเต๋อเสียน) หญิงรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของตระกูลเหลียงมานานถึง ๔ รุ่นกว่า ๖๐ ปี กับลูกชายของตระกูลเหลียง