ก่อนเอ่ยคำอำลา

ภาพปรากฏชัดเมื่อแดดสาย
กับสายลมพัดใบไม้ไหวฤดูหนาว
ใจหวั่นแหว่งวิ่นอยู่บางคราว
เผลอเจ็บปวดร้าวเมื่อเพ่งมอง

เวลานำพามาและพรากจาก
รักต่อก้านจากรากไม่ขาดพร่อง
ขุ่นเคืองขัดแย้งแล้วปรองดอง
นั่นก็เป็นครรลองตามปัจจัย

รฤกถึงวันอันดีงาม
มาไถ่ถามถึงความป่วยไข้
ด้วยปรารถนาขอบคุณ-ให้อภัย
ทุกดีงามทุกเลวร้ายที่ผ่านมา

ธรรมชาติชีวิตก็เป็นอย่างนี้
เกิด แก่ เจ็บคือวิถีอันคงค่า
กว่าความตายมาถึง อำลา
เพียงจากไปด้วยกล้าน้อมเผชิญ

ต่างคนต่างไปภาวะตน
หากไม่ใช่สับสนและผิวเผิน
ทั้งไม่ใช่ชะตากรรมความบังเอิญ
นั่นคือทางที่ต้องเดินอย่างแท้จริง

หนึ่งไปอย่างระทมทุกข์
ดิ้นรนหนีการรบรุกอันหนักยิ่ง
ผ่อนปรนเพื่อยังหวังจะช่วงชิง
ต่อเวลาประวิงไว้เนิ่นนาน

อีกหนึ่งไปด้วยความรัก
ทั้งหมดประจักษ์ในก้าวผ่าน
แม้อาลัยยังเข้าใจด้วยปัญญาญาณ
ซึ่งบ่มเพาะสืบสานจากบรรพชน

หรืออีกหนึ่งไปอย่างหมดจด
ไร้เรื่องราวทั้งหมด หลุดพ้น
เห็นโลก เห็นชีวิต ไร้ตัวตน
เป็นทางเอกให้สืบค้นก่อนจากไป