![](https://peacefuldeath.co/wp-content/uploads/2018/04/2606-1.jpg)
![parallax background](http://peacefuldeath.co/wp-content/uploads/2018/04/55-0.jpg)
หลายๆ คนอาจจะเคยมีสัตว์เลี้ยงที่ดูแลกันจนวันสุดท้ายที่เขาจากไป หลายคนอาจจะเสียใจ เศร้าใจ หรือตั้งปณิธานว่าจะไม่เลี้ยงอีก แต่หลายคนก็นำเอาประสบการณ์เหล่านั้นมาเป็นบทเรียน หรือยิ่งกว่านั้นได้เรียนรู้ธรรมะแบบไม่รู้ตัว
คอลัมน์นี้ก็เช่นกัน ผู้เขียนค้นพบข้อคิดหรือธรรมะบางอย่างที่สัตว์สอนเรา ทำให้เราเข้าใจธรรมะดีขึ้น และมีความคิดที่อยากจะแบ่งปัน รวมถึงอยากจะแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับคนอื่นๆ ที่ค้นพบบทเรียนเหล่านี้ด้วย
โดยฉบับนี้ขอนำประสบการณ์ของคุณกังสดาลมาร่วมแลกเปลี่ยนกันค่ะ
ในแสงสุดท้ายของวัน
เงาของเธอพร่าเลือน
มิอาจมองเห็นแววตาที่เคยคุ้น
ชั่วขณะที่เธอหันกลับมานั้น
เป็นชั่วขณะที่ความเจ็บปวดและความงดงามเป็นหนึ่งเดียวกัน
ก่อนที่เธอจะดุ่มเดินจากไปในม่านของรัตติกาล
การมองครั้งสุดท้าย
เราต่างรู้ว่านับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป
ชีวิตจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง
มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำเพื่อเธอได้
คือการปล่อยให้เธอจากไปโดยมิต้องห่วงพะวง
ส่งเธอด้วยแววตา
มีคำรักถักทอเป็นทาง...
ในโมงยามแห่งความเงียบงัน
สายฝนโปรยปราย...
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมา
หยาง...เจ้าเด็กแสบของแม่
18 เมษายน 2557
![55 (2)](http://peacefuldeath.co/wp-content/uploads/2018/04/55-2.jpg)
บันทึกที่เขียนไว้ในคืนวันที่ 15 เมษายน…
...ฝนเริ่มลงเม็ดโปรยปราย หยางประคองตัวลุกขึ้นนั่ง เราสบตากันในความเงียบและมืด เป็นชั่วขณะที่ทั้งเจ็บปวดและงดงาม มันลุกขึ้นยืนโงนเงนแล้วค่อยๆ เดินลับหายไปในสวนหลังบ้าน ไม่หันหลังกลับมาอีกเลย
...ขณะที่ยืนมองด้วยหัวใจที่เหมือนถูกบีบจนหายใจขัด ปล่อยให้มันเป็นคนเลือก และนั่นคงเป็นฉากสุดท้ายระหว่างเรา
...เดินกลับเข้ามาในบ้าน พลันนึกถึงวาระสุดท้ายของตัวเอง จรดปากกาเขียนความปรารถนา ๒ ประการไว้ในพินัยกรรมชีวิต หนึ่ง ขอให้คนรอบข้างยอมรับเจตนาและการตัดสินใจของเราในการที่จะไม่พึ่งพาเครื่องมือทางการแพทย์ในการยื้อชีวิต อาจจะให้ได้ในกรณีที่เป็นยาทุเลาความเจ็บปวด แต่ความรู้สึกตัวยังต้องมีอยู่ และสอง ขอให้คนรอบข้างทำใจให้สงบ สวดมนต์ และ “ส่ง” ด้วยวิธีที่เชื่อว่าจะทำให้การจากไปเป็นไปอย่างสงบ
และแล้วความทุกข์ก็หยั่งถึงเราแล้วเมื่อหยางจากไปอย่างไม่มีวันกลับในเช้าวันถัดมา
![55 (1)](http://peacefuldeath.co/wp-content/uploads/2018/04/55-1-1.jpg)
การมา...อยู่...และจากไปของหยาง เป็นการสอนธรรมที่สำคัญมาก เป็นการแสดงให้เห็นว่าความสุข ความทุกข์ และความตายไม่ได้มั่นคงถาวรหรือยาวนานอะไรเลย บทจะมาก็มา บทจะไปก็ไป รวดเร็วและอยู่ใกล้ราวกับกำลังหายใจรดต้นคอเราอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
การเตรียมตัวอยู่เสมอ ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่มีวันเผลอหรือประมาท เพราะการทดสอบเช่นนี้นี่แหละที่ชัดเจนและตรงจุด ให้เห็นว่าการเตรียมตัวของเรานั้นบกพร่องอย่างไร
ทุกวันนี้การพูดคุยเรื่องความตายของสัตว์เลี้ยงกลายเป็นเรื่องที่มีความสลักสำคัญกว่าแต่ก่อนมาก อาจจะเป็นเพราะเราให้ความสำคัญกับเพื่อนสี่ขาในฐานะสมาชิกคน(ตัว)หนึ่งในบ้าน โดยเฉพาะคนที่อยู่ลำพังหรือครอบครัวเดี่ยว ธรรมชาติตามสายพันธุ์ของพวกเขานั้นสร้างสายใยของความรักและความผูกพันได้ไม่ยากเลย เรื่องนี้คนที่มีสัตว์เลี้ยงในบ้านเข้าใจเป็นอย่างดี
ฉะนั้น การมา...อยู่...และจากไปของพวกเขาจึงมีความหมายทั้งในแง่ของการแสดงธรรมให้เราได้ฉุกคิดและเตรียมตัว เพราะไม่ช้าไม่นานวันของเราก็จะมาถึงด้วยเช่นกัน
ณ วันที่แมวหยางจากไปครบ ๑๐๐ วัน
(วันเสาร์ที่ ๒๖ กรกฎาคม ๒๕๕๗)
![](https://peacefuldeath.co/wp-content/uploads/2018/04/2606-1.jpg)
![](https://peacefuldeath.co/wp-content/uploads/2017/09/mom2.jpg)
![](https://peacefuldeath.co/wp-content/uploads/2018/04/Feature-89.png)