พาผู้ป่วยท่องโลกกว้างกับสล็อต: เจ้าตัวขี้เกียจ (แต่น่ารัก)

ผู้ป่วยเรื้อรัง ผู้ป่วยระยะสุดท้าย มีอารมณ์ฉุนเฉียว ขี้โมโห ถึงขั้นลงไม้ลงมือเวลาที่ไม่ได้ดั่งใจ เป็นปัญหาที่น่าหนักใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี บางคนเคยอารมณ์ดี จู่ๆ ก็เปลี่ยน คนดูแลบางคนบ่นน้อยใจว่าทำไมเขาไม่เห็นความดีของเราที่ดูแลเขามาตลอด ปัญหาของผู้ป่วยเป็นเรื่องละเอียดอ่อน บางคนก็ซับซ้อน หาสาเหตุไม่ได้ในทีเดียว ยิ่งเป็นผู้ป่วยสูงอายุ หรือคนที่เคยมีสถานะสูงกว่าคนอื่น ผู้ที่เคยมีประสบการณ์เล่าให้ฟังว่า บางกรณีจะหาสาเหตุจากคนป่วยอย่างเดียวคงไม่ทันการ หาตัวช่วยทางด้านจิตใจ เช่น สร้างบรรยากาศ เพลง ธรรม ธรรมชาติ ฯลฯ ไปด้วยจะช่วยได้บ้าง

การต่อสู้เพื่อให้ผู้ป่วยได้รับการดูแลอย่างสมศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ จึงเป็นหัวข้อรณรงค์ของผู้ป่วยและครอบครัวจำนวนมาก การเก็บสงวนความลับของผู้ป่วย การห้ามถ่ายภาพผู้ป่วยโดยไม่ได้รับอนุญาต การไม่เลือกปฏิบัติ เป็นประเด็นตัวอย่างของการดูแลอย่างเคารพศักดิ์ศรีของผู้ป่วย

อาจารย์พยาบาลท่านหนึ่งเล่าประสบการณ์อย่างน่าสนใจถึงการเปลี่ยนแปลงอารมณ์คุณแม่วัยชรา เธอเองขนาดเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด เจอปัญหาเดียวกัน ไม่รู้จะทำอย่างไร จนกระทั่งวันหนึ่งเธอจำเป็นต้องแว่บจากที่ทำงานมาเอาของที่ลืมไว้ที่บ้าน พบคุณแม่กำลังสนใจแต่ละครที่กำลังมีฉากรุนแรงตบตี เพราะแม่บ้านเปิดดู เธอคิดว่าบรรยากาศมีส่วนสำคัญ จึงไม่ห้ามดูทีวี แต่จะดูอย่างไร เธอเริ่มทดลองหาไปเรื่อยๆ จนพบว่ารายการที่คุณแม่ดูได้นานขึ้น สบายใจ นอนหลับได้ เป็นสารคดีเกี่ยวกับธรรมชาติ เธอเปิดดูด้วยกันทุกวัน จนคุณแม่ดูแล้วจิตใจแจ่มใส อารมณ์ดี บางครั้งมีอารมณ์ขันคุยเรื่องที่ดูด้วยกัน ประสบการณ์ของเพื่อนมีคนนำไปทดลองกับคนป่วยของตน แล้วได้ผล ก็ต้องยกความดีให้กับผู้ที่อยู่เบื้องหลังการผลิตสารคดีที่ดี อย่างท่องโลกกว้าง รายการที่นำเสนอทางทีวีช่องไทยพีบีเอส ให้ภาพสีสดใส เสียงพากษ์นุ่มนวล (ชวนอบอุ่นไปกับเรื่องราวชีวิตที่นำเสนอด้วย) เรื่องราวที่นำเสนอให้เห็นการเติบโต การฟันฝ่าอุปสรรคได้ บางกรณีก็ถึงวาระที่ไม่รอดก็มี มีทั้งน่ารักน่าชัง ความเป็นจริงของชีวิต เกิดแก่เจ็บตาย จึงได้นอกจากผ่อนคลายสบายใจแล้ว ยังสร้างแรงบันดาลใจ คนที่กำลังป่วยดูแล้วมีกำลังใจขึ้น แม้คนที่ไม่ป่วยดูแล้วก็เกิดปีติ

อย่างเรื่องที่จะเสนอ เป็นโลกของสล็อต ถ่ายทำที่สถานดูแลสล็อตที่กำพร้า ตั้งอยู่ที่ประเทศคอสตาริก้า เป็นศูนย์เดียวในโลก โลกของสล็อตซึ่งเป็นสัตว์ที่มีความเชื่องช้าอยู่กับโลกที่มีเทคโนโลยีความเร็วสูง เป็นสองโลกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทำให้น่าสนใจเรื่องราวความเป็นอยู่ แต่สิ่งที่ดึงดูดคนก่อนอื่นใดคือความอัศจรรย์ที่สล็อตมีใบหน้าเป็นมิตร เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และท่าทีใส่ใจผู้คน ยิ่งตอนเป็นเจ้าตัวเล็ก จะเอื้อมมือเข้ามาหาคน ใครๆ ที่ดูแล้วก็หลงใหล เอ็นดู ด้วยความสบายใจ หลงรักตอบ พี่เลี้ยงของศูนย์ล้วนมีสีหน้าแช่มชื่น เวลาที่อยู่กับสล็อต พวกเขาต่างอาสามาช่วยงาน ส่วนใหญ่เป็นวัยใกล้เกษียณ คำถามมักผุดขึ้นว่าทำไมถึงชื่อสล็อตที่แปลว่าขี้เกียจ แต่ห้อมล้อมด้วยความรักความอบอุ่น เรื่องราวจึงน่าติดตาม (แล้วใช่ไหมล่ะ)

สล็อตอาศัยอยู่แต่บนต้นไม้ กินใบไม้เป็นอาหาร เวลาเดินจะค่อยๆ เอื้อมแขนหนึ่งไปเกาะกิ่งไม้กิ่งหนึ่ง แล้วขยับอีกแขนหนึ่งตามไป ตามด้วยขาจะค่อยๆ ขยับตามไปทีละข้าง ช้ามากๆ เมื่อเจอคน มันจะเป็นฝ่ายหลบให้ ไม่หนี แค่ดูหน้า แล้วค่อยๆ ขยับแขนขาทีละส่วนตามอย่างอ้อยอิ่ง ไม่รีบร้อน ถ้าใครได้เฝ้าตามดู คงจะได้เจริญสติตามไปด้วย ก็ไม่เลว มีคนเคยจับความเร็วช่วงที่เดินบนดิน ๑.๕ เมตร ต่อนาที (ของคนเป็นวินาที) สาเหตุที่สล็อตเคลื่อนตัวช้ามาก เพราะมีพลังงานน้อย ก็กว่าจะกินแต่ละใบ โลกที่มันอยู่เปลี่ยนไปกลายเป็นเรื่องน่าเศร้า ถนนหนทางเข้ามาแทนที่มากมาย ทำให้สล็อตประสบอุบัติเหตุได้ง่ายเพราะกลับตัวไม่ทัน และมักถูกไฟฟ้าช็อตตอนที่มันไต่ตัวผ่านจากต้นไม้ไปสู่เสาไฟฟ้าผ่านสายไฟ 

สล็อตนอนมากถึงวันละ ๑๕ ชั่วโมง จากนั้นก็กิน แต่กินช้า กว่าจะเอื้อมมือไปคว้าใบไม้ ค่อยๆ เคี้ยวทีละใบไปเรื่อยๆ แล้วก็ถึงเวลานอน วันหนึ่งๆ สล็อตได้รับอาหารน้อยมาก หมดไปกับการนอนและกินช้า การเผาผลาญน้อย วิถีชีวิตไม่ต้องเร่งรีบ ลงจากต้นไม้มาขับถ่ายแค่หนเดียวในหนึ่งสัปดาห์ ท่าขับถ่ายของมันน่ารักมาก จะกอดลำต้นแล้วยักย้ายส่ายสะโพก

ใครที่อยู่ใกล้สล็อตน่าจะมีความสุข อย่าว่าแต่คนที่ได้เห็นรอยยิ้มของมัน แมลงที่มาอาศัยก็สร้างบ้านสร้างครอบครัวได้อย่างมีความสุขเบิกบานสำราญใจ เพราะถ้าสล็อตจะปัด กว่าจะเอื้อมมือมาถึง มันก็บินหนีไปนานแล้ว...

สล็อตมีชีวิตที่สมถะ อยู่กินน้อย เป็นมิตรกับธรรมชาติ ไม่เป็นศัตรูกับใคร จนใครเห็นก็เอ็นดูและสบายใจ ใครจะเรียกสล็อตว่าเจ้าตัวขี้เกียจยังไงก็ช่าง แต่โลกของสล็อตที่เรารู้จักแล้ว ช่างมีความหมายมากมายยิ่งนัก เพราะเจ้าสล็อตให้ความน่ารัก ความสบายใจ และเป็นมิตรกับทุกสิ่ง อย่างนี้คนป่วยไม่ป่วยเห็นแล้วจะยิ้มไม่ออกหรอกเหรอ...