“แทนที่จะโอบรับและเรียนรู้ความสูญเสียในฐานะเป็นบทเรียนหนึ่งของชีวิต เรากลับปฏิบัติต่อมันราวกับเป็นเชื้อโรคชนิดหนึ่งที่ต้องแก้ไข ทำให้ความเจ็บปวดเป็นพลังด้านลบต่อชีวิต และมีแนวโน้มว่าจะเพิ่มความเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น เหมือนเป็นวงจรอุบาทว์จากนรก”

กระบวนการความโศกเศร้าจากการสูญเสียคนรักนั้นไม่มีรูปแบบที่แน่นอนตายตัว หรือ “ถูกต้อง” เพราะความโศกเศร้าเป็นประสบการณ์เฉพาะบุคคล บางคนวันนี้ดูดีขึ้น แต่วันต่อมากลับแย่ลง เหมือนลูกตุ้มหรือตุ๊กตาล้มลุกที่เหวี่ยงไปมา

เช้าวันที่อากาศแจ่มใส หัวใจเบิกบาน ฉันเตรียมกายใจเพื่อพาตัวเองไปร่วมวงสนทนากับเพื่อนมิตร และ อ.ประมวล เพ็งจันทร์ ครูทางจิตวิญญาณ ที่เรามักได้รับความชุ่มเย็นทางใจกลับไปเสมอ

บทความชิ้นนี้ ในช่วงต้นเป็นการนำเสนอว่าความกรุณานั้นคืออะไรกันแน่ และส่วนที่สองของบทความชิ้นนี้ พยายามจะตอบปัญหาที่ว่าความกรุณานั้นส่งให้คนตายอย่างสงบได้อย่างไร แต่ทั้งหมดนี่ร้อยเรียงและไม่ได้แบ่งเป็นข้อๆ

หลายปีที่ผ่านมา การพูดคุยเรื่องความตายและการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายเริ่มกระจายออกจากห้องอบรมสัมมนาเฉพาะกลุ่มไปสู่พื้นที่สาธารณะ มีการจัดงานเสวนาหรือกิจกรรมขนาดใหญ่ตามห้างสรรพสินค้าหรือหอประชุมระดับชาติหลายหน ไม่ว่าจะเป็นงาน “Before I Die” และ “Happy Deathday”

แต่เดิมการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายในโรงพยาบาลพุทธชินราช เกิดจากความสนใจส่วนตัวของบุคลากรทางการแพทย์บางคน ที่ต้องการจะช่วยดูแลจิตใจของผู้ป่วย ไม่มีตำแหน่งงานดังกล่าวอยู่ในโครงสร้างงานของโรงพยาบาล