parallax background
 

เพราะรักไม่ใช่หน้าที่

ผู้เขียน: ฮูนายเมี้ยน หมวด: ประสบการณ์ชีวิต


 

วันตรุษจีน ลูกทั้งสี่คนนำซองอั่งเปามาให้แม่ พอช่วงบ่าย แม่โวยวายเพราะหาซองไม่เจอ และคิดว่าต้องมีคนแกล้งขโมยไป ในที่สุดก็พบซองในช่องฟรีซตู้เย็น ทุกคนหัวเราะชอบใจ แต่ภายใต้ความขำขันนั้นต่างก็เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไป

เป็นไปอย่างที่คาดเดา หมอวินิจฉัยว่าแม่เป็นอัลไซเมอร์ระยะต้นๆ รสชาติอาหารที่แม่ทำเริ่มเปลี่ยนไปเป็นเค็มมาก เพราะแม่แยกไม่ออกว่าระหว่างเกลือกับน้ำตาล นอกจากนี้ยังสูญเสียความจำระยะสั้น เช่น เพิ่งซื้อส้มมา แม่กลับบอกว่าส้มหมดแล้ว เรื่องนี้ทำให้พ่อโกรธมาก คิดว่าแม่พูดโกหก และด่าแม่ด้วยภาษาจีนว่าเชื่อถือไม่ได้ จนทำให้แม่เสียใจ เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง เพราะพ่อจอประสาทตาเสื่อม มองเห็นไม่ชัด จึงมักถามแม่อยู่เสมอ ด้วยเหตุนี้ภารกิจเบื้องต้นของลูกๆ คือพยายามหาคำอธิบายให้พ่อเข้าใจโรคภัยที่เกิดขึ้นกับแม่

ฉันเป็นลูกคนสุดท้อง ฉันติดแม่มากเพราะนอนกับแม่ทุกคืน แต่ถ้าจะนับเวลาที่ได้อยู่กับแม่แล้ว ฉันได้อยู่กับแม่น้อยสุดในบรรดาพี่น้อง เพราะฉันเข้ามาเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่มัธยมปลาย แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความรักความผูกพันระหว่างฉันกับแม่ลดน้อยลงไปเลย ฉันรักแม่มาก แม่เป็นแม่บ้าน เป็นแม่ค้า เป็นแม่ครัว เป็นทุกๆ อย่างของครอบครัว ภาพชินตาที่เห็นคือ แม่ตื่นแต่เช้า นั่งสามล้อไปตลาด เตรียมอาหาร ทำงานบ้าน 365 วัน ไม่เคยหยุดพัก ไม่เคยมีวันหยุด โลกของแม่คือพวกเรา ฉันรู้ว่าแม่มีความสุขที่ได้ทำสิ่งต่างๆ ให้พวกเรา แม่เป็นคนมีพรสวรรค์ในการทำอาหาร เรียกว่า เป็นคนรสมือดี ทำอะไรก็อร่อย

พอแม่ป่วย พี่สาวมีหน้าที่ดูแลอย่างใกล้ชิด ส่วนฉันที่ทำงานอยู่ จะมีหน้าที่ซื้อยา พาแม่ไปหาหมอ และดูแลเรื่องอาหารการกิน ถึงแม้แม่จะจำอะไรไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะใส่ข้อมูลเข้าไปในสมองมากเพียงใด ความจำก็จะเลือนหายเสมือนถูกเททิ้งจนหมด แต่ฉันก็พยายามหาหนทางกระตุ้นให้แม่จดจำเท่าที่จะทำได้ เพราะดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ดังนั้นฉันจึงพยายามให้แม่ทำอะไรซ้ำๆ เป็นกิจวัตร อย่างเช่นฉันจะพาแม่ไปสวนรถไฟเพื่อซื้ออาหารทะเลที่ร้านเจ้าประจำทุกวันเสาร์-อาทิตย์ และก่อนนอนจะให้แม่สวดมนต์ต่อคำกัน เช่น ฉันพูดว่า “อะระหัง” ก็ให้แม่ต่อว่า “สัมมา” และทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะสวดจบ

ต่อมาแม่เริ่มดูแลตัวเองไม่ได้ ต้องคอยอาบน้ำให้เพราะอาบน้ำเองแล้วไม่สะอาด แถมยังต้องใส่เสื้อผ้าให้ เพราะแยกแยะไม่ได้ว่าเสื้อตัวไหนใส่แล้ว อย่างเวลาเปลี่ยนชุดชั้นใน จะหยิบตัวเก่ามาใส่ ลูกๆ ต้องคอยบอกว่าตัวเก่าเหม็นแล้ว แต่แม่ก็ไม่ยอมฟัง เลยต้องใช้วิธีถอดตัวเก่าออกแล้วโยนลงตะกร้าซักทันที หลังอาบน้ำเสร็จ แม่จะยืนให้ฉันติดกระดุมเหมือนเด็กเล็กๆ แล้วนั่งใส่กางเกง เพราะไม่สามารถยืนทรงตัวเพื่อใส่กางเกงได้

แม่มักจะดื้อกับพี่สาว พี่ต้องคอยโทรมาฟ้องฉันเป็นประจำ พอฉันดุและเสียงดัง แม่ก็จะเชื่อฟัง แต่แล้ววันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังขับรถกลับบ้าน พี่สาวโทรมาบอกว่า แม่อยู่ในห้องน้ำและล็อคประตูไว้ พูดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเปิดประตู ฉันรู้สึกร้อนรุ่มใจมาก เพราะกลัวแม่ลื่นล้มในห้องน้ำ ทันทีที่ฉันมาถึงบ้าน ฉันตวาดเสียงดัง สั่งให้แม่ปลดล็อคประตู แม่ทำตาม แต่ร้องไห้เพราะกลัวฉันมาก

แม่เป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน นุ่มนวล ยิ้มง่าย น่ารัก และที่สำคัญขี้ตกใจ แต่ฉันกลับทำให้แม่ร้องไห้ ฉันรู้สึกผิด รู้สึกว่าตัวเองเลวมาก และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันพูดเสียงดังใส่แม่ ที่ผ่านมาฉันเชื่อว่าถ้าเสียงดัง แม่จะเชื่อฟังฉัน แต่สายตาที่แม่กลัว ฉันยังจดจำได้ดีและรู้สึกแย่มาจนถึงทุกวันนี้ ฉันจึงเปลี่ยนวิธีคิดและใช้วิธีหลอกล่อแม่เหมือนคุยกับเด็กมากกว่าจะใช้วิธีเก่า

พ่อเป็นมะเร็งกล่องเสียงและถุงลมโป่งพอง เมื่ออาการทรุดหนักเข้าสู่ระยะสุดท้าย พ่อต้องนอนติดเตียง พวกเราจำเป็นต้องจ้างคนมาดูแลตลอด 24 ช.ม. ทุกครั้งที่แม่เห็นคนดูแล แม่จะด่าตลอด โชคดีที่เขาไม่ถือสาอะไร ไม่รู้เป็นเพราะเข้าใจอาการของอัลไซเมอร์หรือเพราะแม่ด่าเป็นภาษาจีนเลยไม่รู้เรื่อง

ช่วงนั้นแม่ชอบเกาะประตูรั้วยืนตาละห้อยเพราะอยากออกนอกบ้าน เวลาเผลอๆ มักจะเดินออกไปคุยกับคนข้างบ้านว่า ลูกไม่ยอมให้ออกไปไหน มีอยู่ครั้งหนึ่งที่แม่เดินออกไปไกล กว่าจะเจอ ลูกๆ ก็ลนลานตามหากันวุ่นวาย ฉันนึกถึงเพื่อนคนหนึ่งที่พ่อเป็นอัลไซเมอร์ ขนาดลูกๆ นอนล้อมเตียงกันแล้ว พ่อยังเดินหนีออกไปนอกบ้านได้ จนในที่สุดต้องล่ามพ่อไว้ โชคดีที่แม่ฉันยังไม่อาการหนักขนาดนั้น

ช่วงสุดท้ายของชีวิต แม่ไม่ได้เสียเพราะอัลไซเมอร์ แต่ล้มหน้าห้องน้ำ หัวฟาดพื้น จึงต้องผ่าตัดสมอง รอบแรกสามารถเอาเลือดที่คั่งออกเกือบหมด ระหว่างพักฟื้นปรากฏว่ามีเลือดซึมออกมา หมอเสนอให้ผ่าตัดอีกครั้ง แต่อาจไม่กลับมามีสภาพเหมือนเดิม หรือจะรักษาแบบประคับประคองอาการแล้วรอจนกว่าจะหมดลม

วินาทีแห่งการตัดสินใจนั้นบีบหัวใจฉันเหลือเกิน ถ้าแม่พูดได้คงกลัวและไม่อยากเจ็บไปกว่านี้ พวกเราจึงตัดสินใจไม่ให้แม่ผ่าตัดและรอจนกว่าแม่จะหมดลมไปเอง ลูกทุกคนยืนร้องไห้กันเสียงดัง ยอมรับความพ่ายแพ้ที่ช่วยแม่ไม่ได้ แม่อยู่ในห้องไอซียูได้หนึ่งอาทิตย์ วันที่แม่จากไป ความดันในเครื่องค่อยๆ ไต่ระดับลงจนเป็นเส้นตรง เราสวดมนต์จนสัญญาณชีพหายไป และพยายามไม่ร้องไห้ เพราะชาวจีนเชื่อว่าถ้าหยาดน้ำตาหยดถูกคนตายจะทำให้เขาเป็นห่วง

สำหรับฉัน แม่คือชีวิต คือลมหายใจ คือทุกอย่าง ตอนแม่ยังมีชีวิตอยู่ ฉันตั้งใจทำงาน อยากเก็บเงินพาแม่ไปเที่ยวต่างประเทศ ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้พาแม่กินอาหารดีๆ อร่อยๆ รอยยิ้มของแม่คือรางวัลสำหรับฉัน การได้ดูแลแม่จนถึงวินาทีสุดท้ายของท่าน เป็นบุญอันประเสริฐ เป็นสิ่งล้ำค่าที่แม่มอบให้ฉัน แม่ให้ฉันได้มีโอกาสทำความดีให้กับตัวเองผ่านกายหยาบของแม่ ผ่านลมหายใจสุดท้ายของแม่ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เพราะหน้าที่ แต่มันคือความรัก

ภาพประกอบ:

https://pxhere.com/th/photo/731510
https://www.pexels.com/photo/abstract-art-artistic-blur-290617/ และ ซิวกุ่ย

[seed_social]
20 เมษายน, 2561

จดหมายถึงจ้อย…

จ้อยลูกแม่... เกือบครึ่งปีแล้วที่หนูจากไป แต่หนูไม่เคยห่างหายไปจากใจแม่เลยแม้แต่วันเดียว หนูเป็นแมวตัวที่สองจากเจ็ดตัวที่แม่ได้เลี้ยง แต่มีชีวิตยืนยาวอยู่ด้วยกันมาเป็นตัวสุดท้าย
16 กุมภาพันธ์, 2561

ความรักที่ไม่เคยหายไปไหน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในค่ำคืนหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์ของน้องหนุ่ม (นามสมมติ) ย้อนกลับไปประมาณ ๒-๓ ปี น้องหนุ่มเคยนอนรอความตายจากโรคไตวายเรื้อรังระยะสุดท้ายที่ผู้เป็นแม่เฝ้าดูแลหน้าห้องไอซียูด้วยความหวัง
19 เมษายน, 2561

คุณค่าความหมายภายใต้ร่มกาสาวพัสตร์

เครือข่ายพุทธิกาทำงานสร้างทีมสุขภาพที่มีพยาบาล จิตอาสาและภิกษุสงฆ์ เพื่อร่วมกันดูแลผู้ป่วยระยะท้ายให้มีสุขภาวะที่ดีครบทั้ง ๔ มิติ โดยทุกคนในทีมสุขภาพจะเรียนรู้ และมีส่วนร่วมในการทำงานไปด้วยกัน