มีเวลาเหลืออยู่สักเท่าไหร่
ที่จะปล่อยความเหลวไหลให้ฟุ้งเฟื่อง
พลังงานร่อยหรอและสิ้นเปลือง
แสงชีวิตมลังเมลืองจะมะลาย
หากให้ค่าในทุกการกระทำ
เป็นเศษเสี้ยวทรงจำครั้งสุดท้าย
แล้วก้าวเดินออกไปพบความตาย
เราคงให้ความหมายมันยิ่งนัก
บอกกล่าวกับตัวเองได้อยู่หรือ
บางสิ่งที่ยึดถือนั้นหน่วงหนัก
สำคัญเพียงใดจึงฟูมฟัก
หล่อเลี้ยงด้วยรักอันมายา
คัดกรองภาระในวิญญาณ
ให้เหลือเพียงการงานแสวงหา
บ่มเพาะจิตวิญญาณ-ปัญญา
ในท่ามกลางกาลเวลาที่ล่วงเลย
นั่นเป็นการรบอันสำคัญ
รวมทุกแรงสร้างสรรค์อย่างผ่าเผย
เข้าประจันเผชิญหน้าหนักกว่าเคย
ยืนหยัดไม่เฉื่อยเฉยและทุ่มเท
ก่อนที่จะไม่มีโอกาสเมื่อความตาย
ย่างเยื้องกรายมาถึงไม่หันเห
กระชากวิญญาณจนพ่ายเพ
เมื่อนั้นจะร้อยเล่ห์ก็ไม่พ้น
ให้ทุกการกระทำที่เหลือมี
ทำมันด้วยดีไม่สับสน
ทุกการเชื่อมโยงโลกและผู้คน
งดงามไม่แปลกปนความจอมปลอม
เพราะนี่คือการรบครั้งสุดท้าย
จึงตั้งมั่นบนความหมายให้ถึงพร้อม
หนักหนาก็มิได้สยบยอม
ด้วยปัญญาญาณนอบน้อมแห่งนักรบ
